Bóg, jedynym źródłem miłości - 8 stycznia

(1 J 4, 7-10) Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.

1.       Zgłodniała ludzkość brakiem miłości.

Zanim przyszedł Pan Jezus, ludzi znali miłość „eros” i miłość platoniczną, o której pisał Platon w swoim dziele „Uczta”, czyli dialog Platona.

Miłość platoniczna wzięła się stąd, iż Grecy - według Platona, zazdrościli bogom ich doskonałej miłości, która była dla „śmiertelników” nie do osiągnięcia, a zarazem nieodwzajemniona przez bóstwa. Ponieważ, bogowie, w mitologii greckiej, nie przejmowali się losem ludzi. 

Ludzi natomiast stać było tylko na miłość „eros”, egoistyczną, w której szukali własnego zadowolenia i przyjemności.

2.       Mandatum novum.

Czymś więc rewolucyjnym w kulturze hellenistycznej, stało się Chrystusowe nauczanie o „miłości wzajemnej”, które nazywamy: „Mandatum novum”.

Oto słowa Pana Jezusa:

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».” (J 13, 34-35).

 

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.” (J 15, 12 -13).

3.       Bóg, jedynym źródłem miłości.

Tak więc, chrześcijaństwo, w Bogu objawionym - w Jezusie Chrystusie, otrzymało MIŁOŚĆ WZAJEMNĄ!!!

Tylko miłość wzajemne daje podstawy do miłości prawdziwej.

Kto nas nauczył miłości wzajemnej?

Oczywiście, że Bóg!

„Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga.”

To nie my szukaliśmy miłości, wbrew pozorom. Owszem, człowiek był spragniony miłości, ale tylko tej, która jest mocno skoncentrowana na sobie. I taka może być w nas do dzisiaj, jeśli nie odnajdziemy miłości Bożej.

O tym poucz nas dzisiaj św. Jan pisząc:

 „W tym przejawia się miłość,

że nie my umiłowaliśmy Boga,

ale że On sam nas umiłował

i posłał Syna swojego

jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.”

Bóg wyszedł do nas, jako pierwszy z propozycją miłowania się wzajemnego i tu trzeba powiedzieć, że bardzo zaryzykował.

Nie wiem czy kiedyś stanęliśmy w takiej sytuacji przed drugim człowiekiem , aby wyznać mu miłość? Jakie wielkie rodzi się wówczas ryzyko i lęk przed odrzuceniem tej miłości. Bo odrzucić czyjąś miłość,  jest to tak, jakby odrzucało się i przekreślało całą istotę czyjegoś człowieczeństwa.

Bóg, proponując nam miłość, nie chciał zmuszać nas ludzi  -Jego stworzenie do przyjęcia tej miłości. Chciał w Synu swoim OBDAROWAĆ nas miłością.

Stworzenie mogło więc, swojemu Stwórcy powiedzieć „Nie” i niestety z tego „NIE” -  skorzystało.

Tym „NIE”, jest nasz grzech.

Ale któż z nas mógł przewidzieć , że w tym odrzuceniu Jezusa, Jego Syna, Bóg jeszcze bardziej nas umiłuje w miłości przebaczającej.

Ten właśnie dramat grzechu zmusił Boga, aż do takiej ofiary, że posłał swego Syna w akcie odkupieńczym na Krzyż.

Bóg poszedł dalej w miłości, miłując nas „do końca”, przebaczając nam brak miłości.

Ta miłość - zraniona na krzyżu, jeszcze bardzie wprawiła nas w podziw, że tak w ogóle można?!

 

Przecież, żadnego człowieka nie stać byłoby na taką MIŁOŚĆ, wcale nie odwzajemnioną.

Później dopiero pojawią się pierwsi męczennicy, którzy dla Chrystusa będą oddawać swoje życie.

A w naszym życiu, jak nie wiele potrzeba, aby w relacjach: małżeńskich, zakonnych, przyjacielskich, czy rodzinnych przestali kochać drugiego człowieka.

Dlaczego tak jest?

Bo zapominamy, że Bóg jest JEDYNYM źródłem miłości.

Ani żona dla męża, ani mąż dla żony, ani rodzice względem dzieci, nie są źródłem miłości!

Nie odchodźmy więc od tego źródła miłości!

Uważaj więc na:

- trwanie w grzechu ciężkim,

- nie przebaczenie,

- pielęgnowanie urazów,

- zamykanie się na innych i w sobie,

- pielęgnowanie złości i gniewu, złych myśli i złych spojrzeń,

bo za tym idzie brak miłości, czyli zamykanie się na jedyne źródło miłości Bożej.

 

Od Jezusa trzeba nam uczyć się miłości „do końca”.

Miłości, która jak pisze św. Paweł: „

„Wszystko znosi,

wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję,

wszystko przetrzyma.

 Miłość nigdy nie ustaje,

[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,

albo jak dar języków, który zniknie,

lub jak wiedza, której zabraknie.”(1 Kor 13,7-8).

 

Panie Jezu, jestem spragniony tej miłości. Obdarz mnie miłością „do końca”. Amen!

Inne artykuły autora

Spotkanie ze Zmartwychwstałym

Kerygmat apostolski

Od Emaus do Jerozolimy