(Mk 12, 35-37) Jezus nauczając w świątyni, zapytał: "Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: «Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje». Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?" A wielki tłum chętnie Go słuchał.
W powyższych słowach Jezus nawiązuje do Dawidowego Psalmu 110.
Czytamy tam:
„Wyrocznia Boga dla Pana mego:
"Siądź po mojej prawicy,
aż Twych wrogów położę
jako podnóżek pod Twoje stopy".(Ps 110,1)
Żydzi uznawali Boga za jedynego Pana, a myślenie to wypływało z Szema Jizrael – „Słuchaj Izraelu”: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym”. (Pwt 6,4).
Na podstawie tych słów Żydzi utworzyli modlitwę jedną z najważniejszych w judaizmie: „Słuchaj, Izraelu! Wiekuisty jest naszym Bogiem, Wiekuisty jest jedyny!”
Stąd, dla tego narodu było nie do pojęcia przyjęcie do świadomości, że Bóg może mieć Syna.
Dlatego źle interpretowali powyższy Psalm 110, uważając Jezusa za syna Dawida.
Pan Jezus więc tłumaczy Żydom:
„Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?"
Słowo PAN w odniesieniu do Jezusa pojawia się w Nowym testamencie dopiero na ustach Apostołów po Jego zmartwychwstaniu.
Nikt kto nie przyjął zmartwychwstanie Chrystusa za fakt historyczny, nie mógł wypowiedzieć w odniesieniu do Jezusa słowa Pan – Kirios.
Pamiętamy tę sytuację z Ewangelii według św. Jana, kiedy to Jan, syn Zebedeusza, łowiąc ryby z Piotrem po zmartwychwstaniu, zobaczywszy Jezusa, rzekł do Piotra: „To jest Pan!”.( J 21, 7).
To właśnie Jan ogłosił Piotrowi, który dobrze znał „Szema Jizrael” i to, że nie ma dwóch Panów, tę dobrą nowinę o Jezusie zmartwychwstałym, który jest Panem i Synem Bożym.
Słowa z dzisiejszej Ewangelii: „Siądź po mojej prawicy”, zapowiadają, że Jezus po swoim zmartwychwstaniu zajmie zaszczytne miejsce po prawicy Ojca.
Jezus odnosząc ten wiersz do siebie, korzysta z okazji, aby podkreślić wobec Żydów swą godność boską, królewską i mesjańską.
A jest to godność, która przewyższa nie tylko godność jakiegokolwiek króla ziemskiego, ale nawet samych aniołów. O czym przypomina nam autor natchniony Listu do hebrajczyków:
„Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział:
Siądź po mojej prawicy,
aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.”(Hbr 1, 13).
Na Wschodzie, np. w Egipcie, podnóżki przy tronach używane były dla sadzania tam wrogów, nieprzyjaciół, aby ich upokorzyć wobec władcy panującego nad nimi.
W powyższych słowach Ewangelii ukazana jest chwała Jezus oraz Jego intronizacja jak Władcy wszechświata siadającego po prawicy Ojca.
Św. Jan Paweł II tak skomentował powyższy Psalm w 2004 roku na audiencji dla Polaków:
„Tekst wskazuje, że jest to Psalm królewski, związany z dynastią Dawidową, i prawdopodobnie nawiązuje do obrzędu intronizacji władcy. W każdym razie tradycja żydowska i chrześcijańska dopatrywała się w namaszczonym królu wizerunku Pomazańca w pełnym tego słowa znaczeniu, Mesjasza, Chrystusa. Właśnie w tym świetle Psalm staje się pieśnią wznoszoną podczas liturgii chrześcijańskiej ku czci Zmartwychwstałego w dniu świątecznym, upamiętniającym Paschę Pana.”
Psalm powyższy niejako zmusza nas do ogłaszania zmartwychwstałego Chrystusa, w którego to zmartwychwstanie coraz mniej ludzi wierzy.
Matka Boża do nas powie:
„Ogłaszajcie wszystkim ludziom to niezwykłe wydarzenie, aby mogli zyć cnota wiary i nadziei w tych bolesnych czasach oczyszczenia.
Głoście Jego śmierć. Wyznawajcie każdego dnia Jego zmartwychwstanie, któremu obecnie tak łatwo się zaprzecza.
Nawet w moim Kościele wielu moich biednych synów nie mówi o zmartwychwstaniu Jezusa jako o wydarzeniu historycznym, które naprawdę miało miejsce, lecz tylko jako o akcie wiary.
Zmartwychwstanie Jezusa jest wydarzeniem historycznym, najbardziej pewnym, lepiej udowodnionym niż wszystkie inne wydarzenia, które miały miejsce.”(Ks. St. Gobbi, Do kapłanów.., Zwycięstwo panujące nad światem, nr.472).
Na zakończenie krótkiej refleksji tego hymnu mesjańskiego, pragnę jeszcze raz zwrócić uwagę na jego chrystologiczny wymiar.
Posłużę się przy tym syntezą uczynioną przez św. Augustyna.
Sławny Ojciec Kościoła mówił:
«Jedyny zatem Syn Boży miał przyjść do ludzi, przyjąć na siebie postać człowieka. Dzięki temu, że przyjął ją, miał się stać człowiekiem, umrzeć, zmartwychwstać, wstąpić do nieba, zasiąść po prawicy Ojca, i na narodach wypełnić to, co przyrzekł. (...) Otóż to wszystko miało zostać zapowiedziane proroczo, zwiastowane naprzód, miało być mocno zalecone, jako mające nadejść, i to tak, żeby nadchodząc natychmiast nie wzbudziło przerażenia, lecz, żeby wierząc tego oczekiwać. Z tych właśnie obietnic składa się ten psalm. Zapowiada on proroczo wyraźnie i bez wątpienia Pana i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa. Zapowiada Go tak, żebyśmy w ogóle nie mogli wątpić, że w tym psalmie jest zapowiedziany Chrystus»
Ogłaszajmy i my Chrystusa zmartwychwstałego w naszych domach, wspólnotach zakonnych w kapłaństwie.
Modlitwa: Panie Jezu Chryste wierzę, że jesteś moim Panem I Zbawicielem. Ogłaszam Twoje zwycięstwo nad szatanem, złem, nienawiścią i śmiercią. Wierzę, że i ja kiedyś z Toba zmartwychwstanę i ujrzę Cię w chwale. Amen!
