(Dz 1, 1-11) Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: «Słyszeliście o niej ode Mnie – mówił – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym». Zapytywali Go zebrani: «Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?» Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jeruzalem i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy jeszcze wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».
1. Żyć niebem na ziemi.
Piękna jest teologia Wniebowstąpienia Pańskiego.
To dzień królewskiej intronizacji Chrystusa, i Jego tryumfu, który zgotował Synowi Ojciec Niebieski.
Stąd tyle radości w tekstach liturgicznych: „Wszystkie narody klaskajcie w dłonie, radosnym głosem wykrzykujcie Bogu”, wyśpiewamy w Psalmie 47.
„Spraw, abyśmy się radowali – woła celebrans w kolekcie, ponieważ wniebowstąpienie Twojego Syna jest naszym zwycięstwem”.
Zobaczmy 360 tys. lat, bo tak długo istnieje homo sapiens, czekał człowiek na otwarcie nieba.
A ty i ja jesteśmy szczęściarzami, ponieważ dla nas niebo już jest otwarte i jak powie św. Jan w nadziei już jesteśmy zbawienie.
2. Kościół przedłużeniem misji Jezusa.
Jezus kończy pierwszą część swojej Wielkiej Misji, jako „Syn człowieczy” na ziemi.
Ale nie kończy jej Kościół, który założył.
Jemu to Jezus nakazuje, aby szedł na cały świat i głosił Ewangelię wszelkiemu stworzeniu:
«Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».(Mt 28, 19-20).
Ten ostatni rozkaz odnosi się do każdego z nas. Mamy iść na cały świat i przyprowadzić choćby jednego ucznia Chrystusowi.
Dzisiaj tak właściwie nie trzeba wychodzić z domu, aby całemu światu głosić Ewangelię.
Św. Paweł zachęca nas, a nawet przestrzega przed nie głoszeniem słów Jezusa.
„Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1Kor 9, 16).
3. Kościół – Eucharystia.
„A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata».
Te słowa odnoszą się w Kościele Katolickim do Eucharystii.
My kapłani mówimy między sobą, że dzień bez sprawowania Eucharystii, jest dniem straconym.
Jezus został między nami.
Pokochajmy więc Jego obecność przyjmując nawet codziennie Komunię świętą.
Kiedy przyjmujemy Jezusa Eucharystycznego, to doświadczamy już w duszy przedsmak nieba.
Modlitwa. Panie Jezu, dziękuje Ci za niebo otwarte, za szczęście wieczne, które czeka na mnie.
Wzbudź we mnie tęsknotę za niebem. Obym tak żył na ziemi, abym bez czyśćca poszedł do nieba. Amen!
