(Mk 12, 35-37) Jezus nauczając w świątyni, zapytał: "Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest synem Dawida? Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: «Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje». Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?" A wielki tłum chętnie Go słuchał.
Św. Jan Paweł II tak skomentował powyższy Psalm 110 w 2004 roku na audiencji dla Polaków:
„Tekst wskazuje, że jest to Psalm królewski, związany z dynastią Dawidową, i prawdopodobnie nawiązuje do obrzędu intronizacji władcy. W każdym razie tradycja żydowska i chrześcijańska dopatrywała się w namaszczonym królu wizerunku Pomazańca w pełnym tego słowa znaczeniu, Mesjasza, Chrystusa. Właśnie w tym świetle Psalm staje się pieśnią wznoszoną podczas liturgii chrześcijańskiej ku czci Zmartwychwstałego w dniu świątecznym, upamiętniającym Paschę Pana.
Psalm 110 [109] dzieli się na dwie części i w obydwu występuje Boża wyrocznia. Pierwsza wyrocznia (por. ww. 1-3) skierowana jest do władcy w dniu jego uroczystej intronizacji «po prawicy» Boga, czyli w pobliżu Arki Przymierza w świątyni jerozolimskiej. Wspomnienie boskiego «rodowodu» króla stanowiło część oficjalnego protokołu jego koronacji i przedstawiało dla Izraela symboliczną wartość inwestytury i ochrony, jako że król zastępował Boga w obronie sprawiedliwości (por. w. 3).
Czytamy w dzisiejszej Ewangelii:
„Wyrocznia Boga dla Pana mego:
"Siądź po mojej prawicy,
aż Twych wrogów położę
jako podnóżek pod Twoje stopy".(Ps 110,1)
W powyższych słowach Jezus nawiązuje do Dawidowego Psalmu 110.
Żydzi uznawali Boga za jedynego Pana, a myślenie to wypływało z Szema Jizrael – „Słuchaj Izraelu”: „Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem - Panem jedynym”. (Pwt 6,4).
Na podstawie tych słów Żydzi utworzyli modlitwę jedną z najważniejszych w judaizmie: „Słuchaj, Izraelu! Wiekuisty jest naszym Bogiem, Wiekuisty jest jedyny!
Stąd, dla tego narodu było nie do pojęcia przyjęcie do świadomości, że Bóg może mieć Syna.
Dlatego źle interpretowali powyższy Psalm 110, uważając Jezusa za syna Dawida.
Pan Jezus więc tłumaczy Żydom:
„Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest tylko jego synem?"
Słowo PAN w odniesieniu do Jezusa pojawia się w Nowym testamencie dopiero na ustach Apostołów po Jego zmartwychwstaniu.
Nikt kto nie przyjął zmartwychwstanie Chrystusa za fakt historyczny, nie mógł wypowiedzieć w odniesieniu do Jezusa słowa Pan – Kirios.
Pamiętamy tę sytuację z Ewangelii według św. Jana, kiedy to Jan, syn Zebedeusza, łowiąc ryby z Piotrem po zmartwychwstaniu, zobaczywszy Jezusa, rzekł do Piotra: „To jest Pan!”.( J 21, 7).
To właśnie Jan ogłosił Piotrowi, który dobrze znał „Szema Jizrael” i to, że nie ma dwóch Panów, tę dobrą nowinę o Jezusie zmartwychwstałym, który jest Panem i Synem Bożym.
Słowa z dzisiejszej Ewangelii:
„Siądź po mojej prawicy”, zapowiada, że Jezus po swoim zmartwychwstaniu zajmie zaszczytne miejsce po prawicy Ojca.
Jezus odnosząc ten wiersz do siebie, korzysta z okazji, aby podkreślić wobec Żydów swą godność boską, królewską i mesjańską.
A jest to godność, która przewyższa nie tylko godność jakiegokolwiek króla ziemskiego, ale nawet samych aniołów. O czym przypomina nam autor natchniony Listu do hebrajczyków:
„Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział:
Siądź po mojej prawicy,
aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp.”(Hbr 1, 13).
Na Wschodzie, np. w Egipcie, podnóżki przy tronach używane były dla sadzania tam wrogów, nieprzyjaciół, aby ich upokorzyć wobec władcy panującego nad nimi.
W powyższych słowach Ewangelii ukazana jest chwała Jezus oraz Jego intronizacja jak Władcy wszechświata siadającego po prawicy Ojca.
Podsumujemy to rozważanie słowami św. Jana Pawła II.
„Na zakończenie krótkiej prezentacji tego hymnu mesjańskiego, pragniemy zwrócić uwagę na jego chrystologiczny wymiar.
Posłużymy się przy tym syntezą uczynioną przez św. Augustyna. W swym wykładzie na temat Psalmu 110 [109] podczas Wielkiego Postu 412 r. ukazywał Psalm, jako rzeczywiste proroctwo Bożych obietnic w odniesieniu do Chrystusa. Sławny Ojciec Kościoła mówił:
«Jedyny zatem Syn Boży miał przyjść do ludzi, przyjąć na siebie postać człowieka. Dzięki temu, że przyjął ją, miał się stać człowiekiem, umrzeć, zmartwychwstać, wstąpić do nieba, zasiąść po prawicy Ojca, i na narodach wypełnić to, co przyrzekł. (...) Otóż to wszystko miało zostać zapowiedziane proroczo, zwiastowane naprzód, miało być mocno zalecone, jako mające nadejść, i to tak, żeby nadchodząc natychmiast nie wzbudziło przerażenia, lecz, żeby wierząc tego oczekiwać. Z tych właśnie obietnic składa się ten psalm. Zapowiada on proroczo wyraźnie i bez wątpienia Pana i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa. Zapowiada Go tak, żebyśmy w ogóle nie mogli wątpić, że w tym psalmie jest zapowiedziany Chrystus»
Skierujmy teraz naszą prośbę do Ojca Jezusa Chrystusa, jedynego Króla i Kapłana doskonałego i odwiecznego, by uczynił z nas lud kapłanów i proroków pokoju i miłości, lud opiewający Chrystusa, jako Króla i Kapłana, który ofiarował się, by pojednać w sobie, w jednym ciele, całą ludzkość, stwarzając nowego człowieka.” Amen!
