Zanim Jezus zakończył swe ziemskie pielgrzymowanie, powiedział Apostołom, że teraz wy będziecie tymi, dzięki którym Ewangelia będzie głoszona po całym świecie (por. Mt 28, 18-20).
Następnie „wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce, błogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24, 50-51). Ponieważ Apostołowie i uczniowie stali tam dość długo pełni zdumienia przystąpili do nich dwaj Aniołowie i powiedzieli: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1, 11). Serca Apostołów i uczniów są przepełnione uczuciami radości i smutku, radości z powodu niebiańskiej chwały Jezusa, a smutku, z powodu rozstania się z Nim. Wracają do Jerozolimy, ale w ich uszach nieustannie brzmią słowa zapewnienia: „On przyjdzie!” Nie zapomną tego nigdy. W pracy, modlitwie, odpoczynku, cierpieniu i przy śmierci, wszędzie będzie im towarzyszyć świadomość, że On przyjdzie!
