(J 17, 1-11a) W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: "Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie".
Słowo Boże wprowadza nas w ostatnie przesłanie „Modlitwy pożegnalnej” Jezusa, które zawarł św. Jan w swojej Ewangelii.
1. „Modlitwa Arcykapłańska Jezusa”.
Jezus, w Ewangelii wg. św. Jana wypowiada trzy przesłania na Krzyżu.
Jedno dotyczy „Testamentu z krzyża: „Oto syn Twój. Oto Matka twoja”. A dwa ostatnie, są już tylko słowami: „pragnę” i „wykonało się”.
Czym jest i co określa owo słowo: „ pragnę” w ustach umierającego Jezusa, św. Jan opisał właśnie w „Modlitwie Arcykapłańskiej ”, w siedemnastym rozdziale.
Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam jedno z najważniejszych przesłań Jezusa.
Wsłuchajmy się w słowa Jezusa.
2. Władza Jezusa nad każdym człowiekiem.
"Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. „
To jest niesamowite stwierdzenie Jezusa: „Mam władzę nad każdym człowiekiem”.
Jak słyszymy dalej, władza ta została udzielona Jezusowi, aby mógł dać życie wieczne każdemu człowiekowi.
Niestety nie wszyscy z ludzi będą chcieli skorzystać z tej mocy i władzy Jezusa.
Ta moc i władza Jezusa wyraża się w Jego miłosierdziu, w przebaczeniu grzechów.
A zatem ukochajmy konfesjonał, bo tam najbardziej wychwalamy Boże miłosierdzie.
3. Jak osiągnąć życie wieczne.
„A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.”
Zatrzymajmy się przez chwilę nad tą wypowiedzią Jezusa i zastanówmy się, co my byśmy napisali po słowach: „a to jest życie wieczne”?
Kiedy stawiam wiernym to pytanie, padają różne stwierdzenia: a, że życie wieczne polega na uporządkowanym życiu moralnym, na miłości, na zachowywaniu przykazań itp.
Mało jest wypowiedzi, że życie wieczne polega na poznaniu jedynego i prawdziwego Boga oraz Jezusa Chrystusa.
Słowo „poznanie” w języku biblijnym, nie odnosi się tylko do intelektu, wiedzy, ale do doświadczenia tego we własnym życiu.
Należałoby więc mówić o istocie chrześcijaństwa, jako o żywej RELACJI z Duchem Świętym, Synem Bożym i Ojcem.
A czyż nie grozi nam sprowadzenia religii chrześcijańskiej tylko do dobrego życia moralnego i zachowywania przykazań?
Pamiętajmy więc, że nasza religia chrześcijańska jest religią PERSONALISTYCZNĄ, czyli w odniesieniu do żywej relacji z OSÓBAMI TRÓJCY PRZENAJŚWIĘTSZEJ.
Stąd rodzą się pytania?
Kto więc ukaże na nowo żywego Chrystusa drugiemu człowiekowi? Czy może być tym człowiek, który nie ma relacji z Jezusem, choćby nawet był księdzem, czy siostrą zakonną?
Kto go doprowadzi do poznania Jezusa przez słowo Boże?
Bo tu leży istota chrześcijaństwa!!! Słowo pokazuje nam Chrystusa, a Chrystus objaśnia nam Słowo Boże.
I jeszcze jedno ważne przesłanie Jezusa z dzisiejszej Ewangelii Janowej.
4. Świat odrzuca Chrystusa.
„Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi.”
Jak słyszymy i czytamy, Jezus nie prosi za światem, ale za swoimi uczniami, którzy uwierzyli Jego słowu.
Tam, gdzie jest świat ze swoją: chciwością, pychą, rozwiązłością, skorumpowaniem i pożądliwością władzy, tam nie ma Jezusa!!!
Warto o tym pamiętać.
Dlatego nie dziwmy się temu, jak w jakimś momencie cały ten świat runie. I musi runąć, bo jest to świat bez wartości, świat pustki - bez Jezusa.
Póki możesz, odrzuć antywartości tego świata i szukaj dla siebie żywą relację z Bogiem.
Poznaj więc Jezusa i Jego Ojca w Duchu Świętym!
5. Charyzmaty.
Na końcu moi drodzy chce wam ukazać charyzmaty, które daje nam Duch Święty dla posługi w Kościele, aby ten Kościół był żywy w swej misyjności.
Nie powinny być one celem samym w sobie naszego życia chrześcijańskiego, katolickiego, ale środkiem, który Bóg nam dał do ewangelizacji.
Każdy chrześcijanin może otrzymać dar charyzmatyczny. Powie św. Paweł:
„ Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.” (1 Kor 12,7-11).
a) Dar języków: jest najmniejszy z darów, ale nawet jeśli pragniemy większych, często otrzymujemy najpierw dar języków — który jest niejako pierwszym stopniem, czy też bramą do innych. Dlaczego? Między innymi dlatego, że uwalnia nas z postawy ciasnego racjonalizmu: że tylko to zaakceptuję, co jestem w stanie zawrzeć w zrozumiałym języku i opanować moim rozumem. Tymczasem Bóg chce, byśmy przyjęli więcej niż możemy zrozumieć.
b) Dar tłumaczenia języków - polega na przekazaniu wiadomości, które Duch Święty pragnie zakomunikować nam w językach.
c) Dar proroctwa: chodzi tu o „ostrzejsze” widzenie wybranych aspektów rzeczywistości, w perspektywie duchowej niż o przepowiadanie jakiejś przyszłej sytuacji. Ale z drugiej strony jeśli pojawia się taka (zazwyczaj nagła) ostrość widzenia, może ona oznaczać zarówno sięgnięcie w głąb, jak i w przód.
Jest to często nagle pojawiająca się świadomość jakichś słów lub obrazów, które są „większe ode mnie”, przynoszą jednocześnie radość, bo czuję, że pochodzą od dobrego Boga i niepokój, bo przerastają zrozumienie. Dar proroctwa musi być poddany rozeznaniu: po pierwsze dlatego, że istnieją fałszywe proroctwa, po drugie dlatego, że bardzo wiele proroctw odnosi się tylko do pewnych osób z grona słuchających, albo tylko do określonej sytuacji.
c) Dar tłumaczenia języków.
d) Dar poznania: chodzi tu o nadnaturalne widzenie rzeczy zakrytych, np. czyjejś choroby i droga uzdrowienia takiej osoby, ukrytych grzechów, zniewoleń, zranień z dzieciństwa (1Kor 14,24-25). Jest to innego rodzaju dar niż proroctwo.
e) Dar uzdrawiania: poprzez modlitwę z nałożeniem rąk lub nawet zwykłą modlitwę wstawienniczą; Przez osoby z takim darem, Bóg uzdrawia z chorób cielesnych i duchowych.
f) Dar czynienia cudów: dzięki któremu możemy być narzędziem Boga w silnej manifestacji mocy Boga, jak np. w natychmiastowym uzdrowieniu.
g) Dar rozeznania: ten dar często wiąże się z posługą pewnej władzy udzielonej w Kościele, ale także z osobistym rozwojem duchowym i intelektualnym. Polega na umiejętności zrozumienia, czy dane dzieło, dane zachowanie pochodzi od Boga, od człowieka, czy od złego ducha i czy dany plan jest zgodny z wolą Bożą, czy też nie.
h) Dar miłości - ten dar jest bardzo ważny w modlitwie o uzdrowienie uczuć, pozwala osobie chorej doświadczyć miłości Boga.
i) Dar wiary - jest to dar specjalnego, natchnionego przez Ducha Świętego przekonania, że Bóg zainterweniuje z mocą w pewnych szczególnych sytuacjach. To przekonanie prowadzi następnie wierzącego do działania.
j) Dar odczytywania ze zrozumieniem słowa Bożego.
