Łamiąc w Wigilijny Wieczór biały opłatek z każdym z Was, życzę, by przychodzący Zbawiciel zachwycił Was na nowo swoją bezinteresowną miłością, obudził gorliwy zapał do życia wiarą, odnowił pierwotne pragnienie świętości, odświeżył delikatność serca i wrażliwość sumienia, stał się źródłem przepełnionego entuzjazmem świadectwa...
Światło wiary pozwala nam
rozpoznać w nowo narodzonym Dziecięciu Boga wiecznego i nieśmiertelnego.
Stajemy się świadkami Jego chwały.
(Jan Paweł II, Orędzie „Urbi et Orbi”, 25 grudnia 1997 r.)
Drodzy Współbracia!
W betlejemskiej stajence – jak mówił Ojciec święty Benedykt XVI – spotykają się niebo i ziemia. Niebo przyszło na ziemię. Dlatego z tego właśnie miejsca na wszystkie czasy rozchodzi się światło; dlatego tam rozpala się radość; dlatego tam rodzi się śpiew. (...) Niebo nie należy do geografii przestrzeni, lecz do geografii serca. A serce Boga, w świętą noc, pochyliło się nisko, aż do stajenki: pokora Boga jest niebem. I jeśli tej pokorze wychodzimy na spotkanie, dotykamy nieba. A wtedy również i ziemia staje się nowa.
W tę świętą noc z pokorą pasterzy wyruszmy w drogę do Dzieciątka w stajence! Dotknijmy pokory Boga, Jego serca! Wtedy Jego radość dotknie nas i rozjaśni świat. (Benedykt XVI, Homilia wygłoszona podczas Pasterki w Bazylice św. Piotra, w 2007 r.).
Pociągnięci papieską zachętą, z radością pielgrzymujemy do betlejemskiej stajenki jako do źródła i początku, gdzie wszystkiemu uważnie się przyglądamy, ze skupieniem nasłuchujemy i z pokorą dajemy się ponieść natchnieniom wypływającym z tajemnicy naszej wiary. Doświadczamy niezwykłej bliskości samego Boga i Jego niepowtarzalnej czułości w akcie oddania dla każdego człowieka. Uświadamiamy sobie kolejny raz, że Jego miłość nie zna granic, Jego poświęcenie jest niczym nieskrępowane, a Jego przebaczenie bezwarunkowe. W tajemnicy Bożego Narodzenia Stwórca prezentuje nam wyjątkowy obraz samego siebie i pragnie, byśmy byli Jego świadkami.
Z niezwykłym przekonaniem motywuje nas Ojciec święty Leon XIV: (...) skoro żyjemy w społeczeństwie hałasu, który wprowadza zamęt, dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebni są słudzy i uczniowie, którzy będą głosić absolutny prymat Chrystusa oraz brzmienie Jego głosu będzie bardzo wyraźne w ich uszach i sercu. (...) Pośród radości i pośród trudności naszą zasadą winno być: skoro Chrystus tędy przeszedł, także nam przystoi przeżywać to, co On przeżył. Nie powinniśmy przywiązywać się do oklasków, ponieważ ich echo trwa krótko; nie jest też zdrowe zatrzymywać się jedynie przy wspomnieniu dnia kryzysu czy czasów gorzkiego rozczarowania. Spójrzmy raczej na to, że wszystko to jest częścią naszej formacji, i powiedzmy: jeśli Bóg tego dla mnie chciał, ja również tego chcę (por. Ps 40,8) (Leon XIV, Przesłanie do uczestników spotkania kapłanów, zakonnic, zakonników oraz seminarzystów latynoamerykańskich studiujących w Rzymie, 9 grudnia 2025 r.).
Kochani moi! Czym jest nasze konsekrowane życie, jak nie wyjątkową przygodą, w której przeżywanie, bez naszych jakichkolwiek osobistych zasług, zostaliśmy zaproszeni i włączeni przez samego Boga? Nie pozostaje nam nic innego, jak w pełnym ufności synowskim oddaniu szeptać za świętymi, w każdej sekundzie naszego istnienia: Wola Twoja, wolą moją... A na co dzień, w posłuszeństwie Kościołowi, wiernie trwać jako uczeń – misjonarz...
Bracia Kochani!
Łamiąc w Wigilijny Wieczór biały opłatek z każdym z Was, życzę, by przychodzący Zbawiciel zachwycił Was na nowo swoją bezinteresowną miłością, obudził gorliwy zapał do życia wiarą, odnowił pierwotne pragnienie świętości, odświeżył delikatność serca i wrażliwość sumienia, stał się źródłem przepełnionego entuzjazmem świadectwa...
Klęcząc w betlejemską noc przed Nowonarodzonym, obejmuję sercem nas wszystkich, nasze wspólnoty i prowadzone dzieła.
Błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia!
Z braterskim pozdrowieniem –
Ks. Dariusz Wilk CSMA
Boże Narodzenie’ 2025
